در اوایل قرن بیستم، حضرت عبدالبهاء، پسر ارشد حضرت بهاءالله، به عنوان مروّج اصلی آئین بهائی، پرچمدار عدالت اجتماعی و سفیر صلح جهانی شناخته می‌شدند.

حضرت عبدالبهاء (۱۳۰۰-۱۲۲۳ ه.ش.)

حضرت بهاءالله که اصل اساسی تعالیمشان را وحدت شکل می‌داد، تدابیر لازم را چنان وضع نمودند که دیانتشان هرگز مانند ادیان قبل پس از درگذشت مؤسّس آن دچار تفرقه و انشعاب نشود. ایشان در آثارشان همگان را امر فرمودند که به حضرت عبدالبهاء نه تنها به عنوان مبیّن منصوص (مفسّر رسمی) آثار بهائی، بلکه همچنین به عنوان مَثَل اعلا و نمونۀ والای تعالیم و روح امر توّجه نمایند.

پس از درگذشت حضرت بهاءالله، خصائص اخلاقی فوق‌العادۀ حضرت عبدالبهاء، دانش ایشان و خدماتشان به عالم بشریّت نمونۀ زنده‌ای از تعالیم حضرت بهاءالله را در عمل فراهم آورد و اعتبار عظیمی را نصیب جامعه‌ای نمود که به سرعت در سر‌تا‌سر عالم در حال گسترش بود.

حضرت عبدالبهاء دوران قیادت خود را صرف پیشبرد امر پدر بزرگوار خود و ترویج آرمان‌های صلح و وحدت نمودند؛ تأسیس مؤسّسات محلّی بهائی را ترغیب و اقدامات نوپای تربیتی، اجتماعی و اقتصادی را هدایت فرمودند. پس از رهایی از یک عمر حبس و زندان، رهسپار سفر به مصر، اروپا و آمریکای شمالی شدند. ایشان در سراسر حیات خود، دستورالعمل حضرت بهاءالله برای احیای اجتماعی و روحانی اجتماع را با سادگی بی‌نظیری در اختیار همگان از وضیع و شریف قرار دادند.

«هر کسی که در محضر ایشان حضور یافته است در وجودشان انسانی بی‌نهایت مطّلع می‌یابد، فردی با کلامی مسحور‌کننده که قلوب و نفوس را تسخیر می‌کند؛ شخصی که خود را وقف یگانگی نوع انسان نموده است.»

— روزنامۀ المؤید، مصر، ۲۳ مهر ۱۲۶۹ ه.ش. (۱۶ اکتبر ۱۹۱۰میلادی)

بیشتر بخوانیم

مجموعه مقالات این بخش به زندگی و آثار حضرت عبدالبهاء، توسعۀ جامعۀ بهائی در دوران زندگی ایشان و سفرهای تاریخی‌شان به غرب می‌پردازد. همچنین گزیده‌ای از آثار، تألیفات و سخنرانی‌های ایشان در این بخش قرار گرفته است.

• زندگی حضرت عبدالبهاء

• مقام حضرت عبدالبهاء

• توسعۀ جامعۀ بهائی در زمان حضرت عبدالبهاء

• گزیده‌ای از آثار – گزیده‌ای کوتاه از آثار و سخنرانی‌های حضرت عبدالبهاء