در تعالیم بهائی تأکید شده که هر فرد شخصاً مسئولیت رشد روحانی خود را بر عهده دارد. اگرچه موسسات به جهت‌بخشی وشکوفائی قوای افراد کمک می‌کنند و حیات جامعۀ بهائی باید جوی آکنده از مشورت صمیمانه و تشویق داشته باشد، اما در نهایت مسئولیت رشد روحانی هر فرد بر عهدۀ خود اوست. در آئین بهائی طبقۀ روحانیون وجود ندارد. جامعۀ بهائی را نه می‌توان متشکل از یک پیشوای مذهبی و پیروانش دانست و نه می‌توان آن را گروهی از مؤمنین در نظر گرفت که توسط علما و فقهایی که حق تفسیر متون مذهبی را دارند هدایت می‌شوند.

این که چگونه باید در یک مسیر روحانی گام برداشت، موضوعی است که بهائیان چه فردی و چه جمعی به طور مستمر در فعالیت‌ها و مشورت‌هایشان آن را بررسی می‎کنند. برخی جنبه‌های این مطلب واضح است از جمله اینکه: صرفاً پرداختن به خود نتیجۀ معکوس به بار می‌آورد؛ این مسیر باید همراه دیگران و با یاری و تشويق و ابراز محبت به یکدیگر طی شود؛ باید آگاهانه با تمايل به خودمحق‌بینی مقابله کرد؛ و این که تواضع و فروتنی لازمۀ پیشرفت است.

فردی که در این مسیر روحانی قدم بر‌می‌دارد، هرگز نمی‌تواند ادعای کمال داشته باشد. در عین حال، آن نوع نسبیت‌گرایی که پیروی از آرمان‌های واضح و اصول کاملاً مشخص را محکوم می‌کند نیز جایی در این میان ندارد. هر فرد بهائی موظف است روزانه تلاش کند تا همواره بیش از پیش معیارهایی را که حضرت بهاءالله تعیین کرده‌اند، هر قدر هم که دستیابی به آن‌ها مشکل به نظر برسد، در رفتار خود منعکس سازد.

در بخش «حیات روح» در قسمت «آنچه بهائیان اعتقاد دارند» توضیحات کامل‌تری در مورد اعتقادات بهائی در این زمینه، شامل مجموعه‌ای از مقالات و متون دربارۀ روح انسانی، دعا و مناجات، تمرکز و توجه و پرورش خصائل روحانی آمده است.